Ziek..

Daar zijn we weer, maar voordat ik het over de titel van dit hoofdstuk ga beginnen, nog even wat andere dingen. We beginnen in september. Tussen mijn dorp en Valencia heb ik nog een ander stuk strand/boulevard ontdekt, waar je ook lekker kunt eten en vertoeven. Alboraya.

De manager van het restaurant waar ik ook vaak kom in de zomer, nee niet het goedkope, heeft mij deze fles gegeven, omdat ik voor haar stroopwafels had meegenomen in een blik met Amsterdamse opdruk (panden en gracht). Haar vader had namelijk voor haar geboorte ook een paar jaar in Nederland gewerkt. Helaas is hij al overleden.

Voor de rest zat ik in september nog lekker aan het ontbijt buiten.

Door trieste omstandigheden ben ik in september ook nog naar Oviedo bij de vrienden die ik daar heb. In ieder geval de laatste dag (zondag) nog wel lekker uit eten geweest bij een Sidrerias waar het ongelooflijk druk was. Gelukkig hadden wij gereserveerd. Het voornaamste wat je daar kan eten is vlees en veel. Wij waren met 3 personen en bestelden een grote schotel. In dit restaurant hangen overal een grote hoeveelheid lege Cider-flessen aan het plafond en als er iemand jarig is van de gasten en er is gezonden dan gaat één van de obers met zijn hand door de flessen wat dan een gerinkel oplevert. Maar niet zo hard dat de flessen breken.

Eind september weer naar Haarlem om de voorkant van mijn flat voor de tweede (en laatste) keer te schilderen. Ging nu een stuk sneller dan de eerste keer. Ik moest ook terug omdat we op 11 oktober met de bijna compete Toss-groep van het tennis gingen eten bij De Bank in Santpoort. Was vreselijk gezellig en de wijn vloeide rijkelijk.

12 oktober weer terug en daar valt eigenlijk niets over te vertellen behalve dat het prachtig weer was en ik bij in het dorp op film-opname stuitte, ik weet nog steeds niet of dit voor de TV was of voor een bioscoop film, maar ze zijn een paar keer terug gekomen voor nog een opnamedag.

Het bleef prachtig weer in oktober dus je kon mij een aantal keer terugvinden op een terras langs de boulevard.

Vrijdag 31 oktober was de dag dat ik naar een Candlelight concert zou gaan waar ze oude klassiekers van Ennio Morricone gingen spelen. Helaas voelde ik mij die ochtend niet lekker en ben gaan liggen met een paracetamolletje, maar het werd er niet beter op dus helaas concert gemist. De volgende morgen ging het iets beter dus meteen maar even boodschappen gedaan, helaas die dag verder ook op bed gebleven met wederom paracetamol. Eind van de middag dacht ik om maar een douche te nemen om wat op te knappen toen ik ontdekte dat mijn rechter scheenbeen vuurrood was en ontzettend warm. Duidelijk een infectie. (Wondroos?) Ik voelde mij al ook slechter en slechter voelen en ik dacht maandag maar even naar de dokter alhier (Centro de Salud). Helaas voelde ik mij zondagavond zo slecht dat ik mij naar de auto heb gesleept en met angst en beven (van de koorts) naar de 24-uurs post ben gereden in een nabijgelegen dorp. Daar kwam ik dus in aanraking met de Spaanse gezondheidszorg. In mijn beste Spaans verteld dat ik ontsteking had en mij niet goed voelde. Ben toen ingeschreven met mijn zorgpas en ID in het regionale zorgsysteem en dat ging wonderwel vlotjes. Gesproken met de dokter en toe zij mijn been zag kon ze alleen maar “madre mia” uitroepen en heeft mij gelijk een anti-biotica kuur voorgeschreven. Helaas kon ik die pas de volgende dag ophalen bij de apotheek. Ze konden direct zien welke medicijnen waren voorgeschreven en moest toen iets van 4 euro betalen voor een 10-daagse kuur. 

Na deze kuur was de koorts over, maar de ontsteking was nog niet echt verdwenen. Details zal ik jullie onthouden. Dus na deze kuur naar het Centro de Salud gegaan hier in het dorp en verteld dat de ontsteking nog niet over was, maar de anti-biotica kuur was “finito”. Toen ze in het centrale systeem keken konden ze mij vinden en na een paar aanvullingen kreeg ik een doctora aangewezen die ook een klein beetje Engels sprak en kreeg ik een zorgpas voor hier in Spanje voor buitenlanders die nog in Nederland verzekerd zijn. Wel goed geregeld. Mijn been werd direct goed ingepakt en kreeg weer een anti-biotica kuur, wel een sterkere ditmaal. Moest om de week terugkomen voor een nieuw verband.

Deze kuur hielp wel. Ben nu op dit moment van schrijven nog wel bezig om het been in te smeren met crème. Morgen terug naar de dokter. Voor de laatste keer, hoop ik. Dus maand november is eigenlijk een grote kuur geweest.

Inmiddels had ik van mijn buurvrouw een beker en snoepjes gekregen uit haar geboortestad, omdat ik chocoladeletters had meegenomen en had een andere buurman de lichtjes voor Kerstmis al opgehangen.

Tot de volgende keer maar weer en oh ja, de luchten zijn hier prachtig met zonsondergang.